Nagekomen bericht: Ook de New York Times vindt het tijd voor de start van deze campagne. Politiek redacteur Carolyn Ryan ziet graag een full time verslaggever ‘op’ Hillary Clinton – ruim drie jaar voordat de verkiezingen zijn. Margaret Sullivan schreef eerder dat dat al gebeurt: ‘Not long after Mrs. Clinton’s first tweet, a reporter who had been covering the news media, Amy Chozick, was moved to the political desk to cover the Clintons — particularly Hillary — as a full-time beat.’
**
De geruchtenstroom dat Hillary Clinton een gooi doet naar het presidentschap kwam pas echt op gang toen haar man besloot om Amerika’s nummer één te worden en zij, ter compensatie voor haar rol als bedrogen echtgenoot (een Cocu op zijn Frans, echt waar) een eerste variant van de Health Care Act mocht lanceren. Als first lady heb je zo je pet projects om niet al te zeer in de weg te lopen en tegelijkertijd je mans imago op te poetsen. Na de overspel-affaire overleefde Hilary een zelfverkozen smerige campagne tegen Obama (voor de bloedstollende details, inclusief de meesterzet van Obama om Hilary minister van vaak-weg-uit-Washington te maken, lees: Race of a lifetime) om nu dan door fans en het journaille op het schild te worden gehesen.
En waarom niet? Hoe fijn is het om regie te voeren over een pseudo-event in plaats van die slopende onzekerheid in een deadline-loos tijdperk? Misschien is in de vroege omarming niet Hillary Clinton de variabele, maar de journalisten die met open geklapte laptop proberen te voldoen aan de is om vier, vijf blogberichten per dag af te leveren. Er is maar weinig efficiënter dan een hoofdpersoon creëren, het decor te schetsen waartegen hij/zij mag optreden om vervolgens het zelf-gecreëerde feitenvacuüm op te pompen. Dus vroegen wij ons af: zijn we nog op tijd? Mogen we nog meedoen? Kunnen we met droge ogen nu al vast beweren dat de campagne van 2016 is begonnen? Mogen we dan eindelijk ons eigen feitenvacuüm langzaam en gecontroleerd laten vollopen?
Ja, dat mogen we!
Niemand weet hoe de wereld er over drie jaar uitziet; welke crisis of geluk ons treft. We hebben het dagelijks leven van 313,9 miljoen Amerikanen en je hoeft geen politicoloog te zijn om te vermoeden dat wat zij meemaken, hun politieke keus beïnvloedt. Samen zijn ze de grondstof voor een een nieuwe serie politieke verslagen over Amerika, vanuit de haarvaten van de samenleving of met maximale distantie, al naar gelang het zo uitkomt of ons interesseert. Maar altijd geschreven vanachter onze computers. We zijn er wel en niet tegelijkertijd. Nog zo’n fijne paradox van de nieuwe journalistiek. We willen de illusie onderzoeken dat je er helemaal niet hoeft te zijn om het te begrijpen. Wat dat ‘het’ ook zijn mag. In eerste instantie wekelijks en breed om langzaam te tenderen naar vaker en specifiek. Gewoon: omdat we het niet kunnen laten. <<
