Ted Cruz is dé man voor de GOP: Tea Party gecertificeerd, aanbeden onder rechts Amerika en populair bij de rest. Nu nog de invisible primaries overleven.
Als iedereen zijn kaarten tegen de borst houdt (Rand Paul, Chris Christie, Marco Rubio, Paul Ryan en Jeb Bush om een paar te noemen), waarom zou Ted Cruz dan het momentum dat hij heeft niet aangrijpen om zich als kandidaat voor de nominatie te melden? Van alle de Republikeinse ‘kandidaten’ is hij volgens een poll van YouGov (22 oktober 2013) koploper (zie grafiek). Oké, hij heeft wat tegenwind: gematigd rechts probeert hem de 24 miljard schade (opgelopen door de shutdown) in de schoenen te schuiven (de Democraten zien Cruz, Paul en Rubio als geestelijk vaders van deze crisis). Maar dat is partijpolitiek; Cruz’ populariteit is gemeten aan de basis: de grassroots. En na 2008 weten we hoe sterk een kandidaat kan zijn als hij het daar, op grondniveau, op orde heeft.
Toch moeten twee kanttekeningen worden gemaakt: Cruz is nog ver, heel ver weg van de nominatie. De ‘nieuweling’ in Washington heeft nog een lange weg te gaan. Media, publiek en politiek ‘ontdekken’ de senator die zo overduidelijk lak heeft aan gevestigde normen en waarden pas net. Zijn politieke naïviteit is nu nog goed voor fris enthousiasme, maar politicologen John Sides en Lynn Vavreck voorspellen in hun boek The Gamble* twee minder prettige perioden in Cruz’ stijgende populariteit: namelijk die van ‘verder onderzoek’ en uiteindelijk: ‘verval’.
Alles-beter-dan
Het is een patroon waarmee en waarin beide politicologen de opkomst en ondergang van de vele Republikeinse kandidaten in 2012 verklaren. Steeds dook toen een nieuwe kandidaat op (Herman Cain, Rick Perry, Newt Gingrich, Rick Santorum – kent u ze nog?). Ze mochten allemaal proeven aan de faam, struikelden over gaffes of onthullingen en verdwenen vervolgens weer van het podium. De strijd om de Republikeinse nominatie was een chaotische afwisseling van alles-beter-dan-Romney.
Mitt The Twit
Verdere studie en analyse van nieuws en polls liet echter steeds weer hetzelfde patroon zien: media ontdekten een ‘nieuwe kandidaat’, omarmden hem om deze vervolgens tegen het licht te houden. Wat journalisten vonden, werd breed uit gemeten. Met de onvermijdelijke afschrijving tot gevolg. Zo regen media en peilers in het oog van het publiek alle Republikeinse kandidaten als kralen aan hun ketting en kreeg de partij uiteindelijk de eeuwige nummer twee: Mitt ‘The Twit’ Romney.
Ontdekking
Ted Cruz zit in fase 1: ‘we’ ontdekken hem. Media, peilers, publiek en collegae politici proberen hem aan de shutdown te koppelen, maar dat lukt niet echt. Wat is gebeurd, lijkt niet aan hem te blijven plakken. We zullen verder moeten spitten, dieper moeten gaan, om zijn Texaanse nieren beter te kunnen proeven. En dat gebeurt. En dat doen ‘wij’ niet alleen, dat doet de Republikeinse partij ook – in de invisible primaries. Nogmaals Sides & Vavreck:
The invisible primaries consists of conversations and negotiations among party leaders and potential or confirmed candidates. It is ‘invisible’ because these conversations are not always known to the broader public or even to reporters and other professional observers of politics.
Endorsements
Wat niet betekent dat ze er niet zijn. Soms raken ze het oppervlakte – in het endorsementbeleid van prominente partijleden zijn motieven voor deze onzichtbare voorverkiezingen zichtbaar. Zoals in 2011 duidelijk werd toen de Republikeinse partij het enthousiasme voor Sarah Palin breed uitstraalde, maar openlijk werd getwijfeld aan haar presidentiële kwaliteiten (voor wie dat debat toen gemist heeft: die had ze niet). Gevolg: maar weinig prominente Republikeinen waren bereid Palin een helpende hand toe te steken.
Gestruikeld
En precies die hand moet zichtbaar worden bij Cruz om van gekeerde kansen te kunnen spreken. Nu weet hij zich gesteund door een brede basis, maar dat is niet genoeg. Cruz staat pas aan het begin van zijn mars door de instituties. En daar zijn eerder kandidaten gestruikeld.
