Sinds de Super Bowl Halftime Show van Janet Jackson kent iedereen de term wardrobe mallfunction. Normaal gesproken zie je afgezakte jurkjes en iets te lage decolletés alleen bij bekendheden of dronken mensen. Bij het Bloomberg/Washington Post debat van woensdag was er echter ook sprake van een wardrobe mallfunction.
Terwijl Ron Paul aan het praten was, ging er iets niet helemaal goed met zijn rechterwenkbrauw. Zijn wenkbrauw zakte af en het leek erop alsof er een tweede wenkbrauw onder zat. Volgens Jesse Benton, een woordvoerder namens de Paul-campagne, is het niet zo dat Ron Paul kunstwenkbrauwen gebruikt om net zulke volle wenkbrauwen te hebben als Romney en Perry, maar ..
.. Dr. Paul’s allergies acted up a touch.
In 2004 was er de discussie of toenmalig president George W. Bush een zendertje onder zijn jasje had tijdens een debat met John Kerry. Dat was valsspelen. Gebruik maken van valse wenkbrauwen is gewoon ijdelheid. <<
Cain staat nu bovenaan in de polls in South Carolina. De ironie wil dat liberals South Carolina beschouwen als zo ongeveer het ergste deel van de Amerikaanse bible belt. Die staat zou worden bevolkt door domme zuiderlingen, die alleen zijn geinteresseerd in wapens en kerk, en graag de KKK terug zouden zien. Dat wordt nog lastig voor corrupte en onbetrouwbare media als MSNBC en de New York Times. Ze beweerden daar keer op keer dat de Tea Party bestond uit een bende domme racisten, en nu blijken die opeens Herman Cain als kandidaat te hebben. Al eerder hadden die doorgewinterde racisten Nimrata Nikki Randhawa, wiens ouders uit India kwamen, tot gouverneur van South Carolina gekozen, en nu blijkt de Tea Party de enige zwarte presidentskandidaat te verkiezen boven alle andere witte kandidaten. Dat is de wereld op z’n kop. Het zijn barre tijden voor linkse journalisten. Vandaar dat de NYT nu maar liever over de wenkbrauwen van Ron Paul of het kapsel van Michele Bachmann schrijft.
Dat laatste zal nog wel veranderen. In 2008 plaatste de NYT een groot artikel met foto op de voorpagina over een verzonnen buitenechtelijke relatie van John McCain. Na een week rectificeerden ze dat met een kleine mededeling op pagina 23. Vervolgens nodigde de NYT Obama en McCain uit voor het schrijven van en ‘op-ed’ voor de krant. De op-ed van Obama werd meteen geplaatst, maar de volgende dag schreef de NYT dat de op-ed van McCain van zulke lage kwaliteit was dat men had besloten het stuk maar niet te plaatsen. De week daarop zag ik in de NYT een op-ed van niemand minder dan Muammar Gaddafi. Kennelijk beschikte die wel over de vereiste kwaliteiten 🙂