Jeffrey Gordon – onthoud die naam. Hij is adviseur buitenlands beleid van Herman Cain en rekent Atlantic Bridge tot één van haar klanten. En dat is direct de tweede naam die u moet onthouden. Atlantic Bridge komt namelijk uit de koker van de vorige week afgetreden Britse minister van Defensie, Liam Fox.
Fox moest het veld ruimen nadat bleek dat een goede vriend van hem, Adam Werritty, kaartjes uitdeelde waarop hij vermelde adviseur van Fox te zijn. Hij zou de minister op minimaal 18 zakenreizen hebben bijgestaan zonder bij het Britse ministerie van Defensie in dienst te zijn.
Atlantic Bridge bleek na onderzoek een lobbyclub voor Conservatief beleid te zijn en stond onder de eenhoofdige leiding van Werritt. Hij was ook de enige in dienst van de organisatie die volgens de Britse toezichthouder niets aan het behalen van gestelde doelen deed. Zij sommeerden onlangs de organisatie zichzelf dan ook per direct te ‘liquideren‘. Dat gebeurde, toch staat de club nog altijd prominent op de site van Gordon – de adviseur van Herman Cain.
Volgens ThinkProgress is er nog een link tussen de Britse Werritt en de Amerikaanse Gordon. Gordon heeft samen met Lee Cohen het bedrijf Gordon Cohen Strategies LLC opgericht. Cohen zit in de board van de Amerikaanse tak van Atlantic Bridge samen met … Adam Werritty. Guilty bij association? Natuurlijk niet. De conclusie Van ThinkProgress dat Cains onwetendheid van buitenlands beleid door deze dwarsverbanden is ‘verklaard’ gaat natuurlijk veel te ver.
Feit is wel dat een belangrijke (zo niet: enige) adviseur van Cain nauwe banden heeft met de man waarvoor in de UK een minister aftrad. En dat feit is koren op de molen van de overige kandidaten in de strijd om de Republikeinse nominatie. Zeker nu het ‘gat’ tussen Cain en Romney een heel klein gaatje is geworden (zie grafiek).
ThinkProgress? Als wij dat serieus moeten nemen, dient u http://www.freerepublic.com ook als serieuze nieuwsbron op te voeren. Dit wordt overigens hoe langer hoe meer een probleem. Vele bloggers maken er een bende van, maar ook de reguliere pers is overwegend niet objectief en functioneert slecht. Vroeger kon men met gerust hart aannemen dat New York Times en Washington Post streefden naar een neutrale en objectieve nieuwsvoorziening. Dat is niet meer zo. Voor betrouwbaar nieuws kan men nog terecht bij de Wall Street Journal en een aantal regionale kranten, maar zeker de New York Times behoort niet meer tot deze groep. Die krant is op weg een soort Huffington Post te worden. Het publiek heeft dat al lang in de gaten: de Wall Street Journal is niet voor niets de enige grote Amerikaanse krant die financieel volkomen gezond is en een groeiend aantal lezers heeft, en de dertien best bekeken nieuws- en commentaarprogramma’s op de kabeltelevisiekanalen zijn niet zonder reden allemaal van FNC. Men vertrouwt de pers niet meer. Ouderen kun je vaak nog horen zeggen dat men vroeger volledig kon vertrouwen op bijvoorbeeld Walter Cronkite, terwijl het nu vaak afhankelijk is van de politieke kleur van de verslaggever of van het medium. Kwaliteitsreporters als George Stephanopoulos van ABC News lijken tot een uitstervende soort te behoren. Dat is jammer. Men neemt zo ook geen kennis meer van elkaars opvattingen. Bij artikelen uit de New York Times vraag ik me nu allereerst af wat de politieke agenda van de journalist is, en vervolgens lees ik het maar niet omdat het uit de New York Times komt, en dat is een krant die niet deugt.
Beste Peter – ThinkProgress neem ik niet serieus (zoals je kan lezen). Ik heb me, oh horror waarschijnlijk, gebaseerd op The Guardian. Precies: de krant die toch regelmatig met grote verhalen komt. Overigens is jouw reactie een prachtige ad hominem: kan je onderbouwen waarom ThinkProgress in deze er helemaal naast zit?
Ik ben blij te horen dat u Think Progress niet serieus neemt. Echter, The Guardian en The Huffington Post zijn bijna even erg. Die bevinden zich niet ver van het treurige niveau van Free Republic (conservatief klaag- en scheldforum) of The Daily Kos (socialistisch klaag-, scheld- en roddelblog).
In zeker opzicht doen Amerikaanse media thans wat aan de Nederlandse denken. Vroeger, toen Nederland nog verzuild was, schreven journalisten voor een bepaalde achterban. Aangezien de Nederlander een geboren moralist is, schreef men liever over hoe het moet dan over hoe het is. Dat laatste is veel ingewikkelder en het kost meer tijd. Je moet dan feiten verzamelen, en zin en onzin van elkaar scheiden. Vrijblijvend moraliseren en met de vinger wijzen is veel gemakkelijker. Je kunt dan tevens rustig achter het bureau blijven zitten. Bovendien kun je met gemoraliseer op eenvoudige wijze leuren met je morele superioriteit. In de U.S. was er van begin af aan een puriteinse traditie, vooral in New England, die wel wat doet denken aan de calvinistische traditie (Die calvinistische traditie ken ik overigens minder goed, omdat ik alleen mijn middelbare school-tijd in Nederland heb doorgebracht). Mijn stelling is dat de huidige tendens in de Amerikaans media dezelfde religieuze of semi-religieuze wortels heeft als het traditionele gepreek en gemoraliseer in de Nederlandse media. De meeste Nederlandse journalisten zouden 100 geleden waarschijnlijk dominee zijn geworden. Bij vele Amerikaanse journalisten treft men tegenwoordig eenzelfde zendingsdrang aan. Het betreft dan hun persoonlijke politieke agenda. De nieuwsvoorziening staat niet meer voorop. Met het manipuleren en weglaten van nieuws dat niet in die politieke agenda past, en het schrijven van talloze partijdige commentaren, probeert men de mening van de lezer te beinvloeden.
Over Cain werd door linkse bloggers onlangs het gerucht verspreid dat hij met campagnebijdragen van de achterban een aanzienlijk deel van de oplage van zijn nieuwe boek heeft gekocht, en nu zou hij contacten hebben met iemand die “banden heeft met de man waarvoor in de UK een minister aftrad”. Dat lijkt me een non-feit, waaraan je geen enkele aandacht hoeft te besteden. Het is even onbelangrijk als de vermeende onregelmatigheden rond aankoop van Obama’s huis in Chicago, de illegalen in dienst van Romney’s vroegere hovenier, geruchten over Obama’s vervalste geboortebewijs, Joe Bidens facelift en Botx-gebruik, of de aantijging dat Sarah Palin de bibliotheken in Alaska wilde zuiveren van boeken over evolutie. Het is of onwaar of louter speculatie. Dit zijn niet de triviale onderwerpen waarover de campagne en de politieke discussie zouden moeten gaan. Gingrich had het in dit verband gisterenavond dan ook terecht over “bickering”.
Cain geeft ronduit toe dat hij vrijwel niets over buitenlands beleid weet, en dat hij daarover nog veel moet leren. Ik ben ervan overtuigd dat Perry niet meer over dit onderwerp weet dan Cain, maar die zal daar nooit openlijk voor uit komen. Cain heeft echter een persoonlijkheid met een teflonlaag, zoals Reagan dat ook had. Kritiek lijkt hem niet echt te deren. Hij gaat er soms wel op in, maar het wordt nooit persoonlijk, zoals gisteren tussen Romney en Perry.
Pingback: ElectionDeskUSA weekoverzicht | vanderlubben