Meer vertrouwen in de economie, gelukkiger, in de steden optimistischer en beter verzekerd dan de gemiddelden Amerikaan. En: meer banen. Noord-Dakota is een droomstaat. Toch stemmen ze er sinds 1964 voor de Republikeinen (46,4 procent voor de GOP in 2010) en scoort Obama slechts een schamele 41 procent job approval. Het gaat er goed, toch scoort Obama er slecht. Waarom? Als de Republikeinen gelijk hebben – Obama is een ramp voor de werkgelegenheid – waarom doet deze staat het dan zo goed? Andersom: als deze staat het zo goed doet, moeten Amerikanen dan niet Obama de kans geven om in de tweede termijn heel Amerika gelukkiger te maken? Misschien ligt het probleem ergens anders – bij het verband tussen kiesgedrag en economische factoren als werk en persoonlijk inkomen.
Nate Silver, rekenwonder van de New York Times en uitbater van de briljante blog FiveThirtyEight ging aan de slag. Hij droeg in zijn recente post (over Noord Dakota) de stelling dat banen (-verlies of -winst) het stemgedrag van Amerikanen bepaalt, ten grave. En Silver houdt het daar niet bij: bepaalt het werkloosheidscijfers de verandering in apporval rate dan wellicht? Met andere woorden: je hebt geen werk, dus vind je Obama maar niks? Geen verband. De verandering in werkloosheidscijfer op de approval rate dan (meer banen erbij positiever over de huidige president, minder banen ook minder blij – klinkt toch plausibel)? Nip, ook geen verband. De waardering voor Obama en het persoonlijk inkomen dan? De verandering van dat persoonlijke inkomen misschien? Nee en nee. Silver wordt er zelf ook een beetje mismoedig van. Daarom waarschuwt hij al die commentatoren en journalisten toch maar bijtijds en geeft Obama, en passant, hoop:
There’s no doubt that the economy is a huge problem for Mr. Obama, but this may not be the type of election where its effects can be boiled down to a formula.
