Liberalen denken unieker te zijn dan andere liberalen, conservatieven denken meer op gelijkgestemden te lijken. Allebei fout, onderzochten drie psychologen. Wat mogelijk de opkomst van de Tea Party en ondergang van Occupy verklaart.
Waarom krijgt de Occupy-beweging maar geen duurzame voet aan politieke grond in Amerika en hebben talloze commentatoren, politici en burgers hun mond vol over de Tea Party? De Occupy bleef vooral een luidruchtig alternatief dat extra-parlementair bezwaar maakten tegen de politieke elite – daarin verschilden ze niet zoveel van de Tea Party. Alleen de Tea Partyisten sloten een verbond en verenigden zich in een caucus onder leiding van Michele Bachmann. Er zijn vele definities van succes, doordringen tot (een van de) wetgevende organen is toch geen al te hysterische voorwaarde.
Chadly Stern, Tessa West en Peter Schmitt hebben een mogelijke verklaring voor de waargenomen verschillen. In Psychological Science beweren zij in twee studies dat Occupy vooral ten onder ging aan wat zij truly false uniqueness noemen. In hun studie, The Liberal Illusion of Uniqueness, stellen de onderzoekers dat consensus, de idee het met elkaar eens te zijn, voorwaardelijk is voor collectieve actie en sociale verandering. Als een groep het intern niet eens is over de gestelde doelen en waarden (interne consistentie), dan is het lastig om die doelen ook samen te halen (externe actie).
Wat blijkt?
Liberalen denken het vaker met andere liberalen oneens te zijn dan dat ze het daadwerkelijk oneens zijn. Liberalen, onderschatten hun gelijkgestemdheid met andere liberalen terwijl conservatieven hun gelijkwaardigheid met andere conservatieven juist overschatten. Sleutelbegrip: uniciteit. Liberalen, halen de onderzoekers eerder werk van collegae aan, zijn creatiever en minder geneigd zich te conformeren. Ze hebben een sterke behoefte om als uniek te worden behadeld en gezien. En daarin schuilt de centrifugale kracht voor een liberale beweging als Occupy:
… liberal’s greater desire for uniqueness likely undermines their ability to capitalize on the consensus that actually exists within their ranks and hinders successful group mobilization, whereas moderates’and conservatives’weaker desire to feel unique (…) could work to their advantage by allowing them to perceive consensus that does not actually exist, and, in turn, rally their base.
De stelling, adviseren de onderzoekers, behoeft verder onderzoek, maar verklaart mogelijk waarom de Occupy-beweging ten onder ging aan een gepercipieerd verschil van mening tussen de leden over doel en waarden waardoor de beweging implodeerde.
Tegelijkertijd verklaren de onderzoekers waarom de intern inconsistente Tea Party zo politiek succesvol kan zijn: de verschillen zijn er wel, maar zo ervaren de leden dat niet. Of, wetenschappelijker: ze lijden aan een truly false consensus. Dat de interne tegenstellingen in de Tea Partybeweging niet leidt tot een implosie van de beweging, is volgens deze studie dus te wijten aan een overschatte gevoel van gelijkgestemdheid. En datzelfde, maar dan omgekeerd verklaart de ondergang van Occupy: ze waren het meer met elkaar eens dan ze ooit bedachten. <<
Wie ‘occupy vs tea party’ googelt, komt tot een andere, simpelere verklaring. De Occupy-beweging is, overigens niet geheel ten onrechte, door tegenstanders geframed als een combinatie van anarchistische relschoppers en werkschuwe, ongewassen hippies die de socialistische heilstaat willen invoeren (zie ook de afbeelding die jullie hier op de homepage gebruiken voor dit artikel, http://paulhastings.me/2011/11/03/occupy-wall-street-vs-the-tea-party/). Daar tegenover hebben de Tea Party-ers zichzelf succesvol weten te presenteren als patriottische beschermers van de Constitutie, die protesteren tegen de grote boze overheid, te veel overheidsuitgaven en belastingen. Dat laatste klinkt toch een stuk aantrekkelijker, lijkt mij.