_
Michele Bachmann heeft een flinke dosis wantrouwen jegens de staat. Je zou dan ook verwachten dat zij burgers die zichzelf van een dictator bevrijden, prijst. Democratie is immers de macht van het volk. Maar nee, Bachmann is in haar jacht op Perry en Romney een onverwachte koers ingeslagen. Tijdens een barbecue, georganiseerd om haar campagnekas te spekken, weet zij ten overstaan van 400 partijgenoten de Arabische Lente aan Obama’s opstelling jegens Israël.
Die Lente brak door omdat Obama ‘zwakte’ vertoonde en zich van Israël verwijderde (door kritiek op de nederzettingenpolitiek). Sterker: Obama keert Israël de rug toe waardoor opstandelingen hun kans schoon zagen en in opstand kwamen. Die Lente, analyseert Bachmann verder, speelt radicale ‘elementen’ in de kaart. Niets democratie, niets omwentelingen ten goede. Bachmann: ‘Terwijl Mubaraks regime viel, zat hij op zijn handen.’
Haar voormalige tegenstander in de race om de Republikeinse nominatie Tim Pawlenty gaat, na zijn vertrek uit de campagne en zijn openlijke steun aan Mitt Romney, als toezichthouder naar de Tunesische verkiezingen voor de Constitutionele Commissie. Hij ziet in de Tunesische Lente een waarde voor het land, Amerika en de hele wereld en staat daarmee dus diametraal tegenover Bachmann. Maar ja, zij doet wel, hij doet niet meer mee. <<
Toen ik die opmerkingen hoorde van een ander filmpje van MSNBC schrok ik er wel van. “You want to know why we have an Arab Spring. Barack Obama has laid the table for Arab Spring by demonstrating weakness from the United States of America.”
http://minnesotaindependent.com/88970/bachmann-puts-arab-spring-at-obamas-feet-cites-his-weakness
Maar de opname was zo kort dat je niet weet in welke context het werd gezegd. Bovenstaande filmpje geeft meer duidelijkheid. Het is wel interessant dat Bachmann zich dus tegen het beleid van Bush keert. Bush en zijn neocons meende dat de enige zekerheid voor Amerika in de wereld bestond uit de vrijheid en democratisering van het midden-oosten. Bush was daarom altijd kritisch op de dictatoriale regimes. En steunde de oppositie. Zij waren zich er van bewust dat dit een ‘islamic backlash’ zou kunnen krijgen doordat ‘militant islam’ of islamisme meer invloed zou winnen, maar toch geloofden ze in de kracht van vrijheid.
Obama nam eerst afstand van het beleid van Bush (in Cairo en in Iran); hij twijfelde lang over het wel of niet steunen van opstanden in het midden-oosten. Ik denk niet dat Bush dat had gedaan. Maar uiteindelijk is Obama overstag gegaan en ondersteunt hij meer het beleid van Bush en de neocons. Bush is dus meer de oorzaak van de Arabische lente dan Obama.
Bachmann toont, vanwege het islamisme en toenemend anti-zionisme, skepticisme. Dat is niet geheel onterecht, maar ze vertelt niet hoe het dan wel moet. Ze heeft wel een punt dat Amerika duidelijker moet maken wat ze wil en dat sterk en krachtig moet uitdragen, ook mbt israel. En obama is daar ook wel een beetje mee bezig (Vn-speech). Maar wat er dan uitgedragen moet worden over de arabische staten en het omgaan met nieuw islamitisch imperialisme is niet duidelijk.
Het is dus vooral beetje een goedkope en hypocriete aanval van Bachmann.
Ach Bachmann… ze heeft geen geld meer en haar aangang is weggelopen. Met drieste beweringen zal ze het ook niet redden. Het aardigste aan Michele Bachmann vind ik nog dat zij en haar echtgenoot, naast hun eigen kinderen, tevens meer dan twintig pleegkinderen hebben opgevoed.
Waarom het bij haar nu opeens over Israel gaat, is mij een raadsel. Joodse stemmen kan Bachmann, als evangelische christen, wel vergeten, en President Obama heeft verder weinig te maken met die ‘Arabische lente’. Herman Cain was onlangs ook op bezoek in Israel–daar valt wel een aardig verhaal over te schrijven.
De Israel-liefde van evangelische christenen heeft een theologische basis die niet erg fris is en zelden wordt besproken. Ik wantrouw de motieven voor deze verhalen van Bachmann.