40 Tegen 28 procent – dat is geen nipte, maar een vernietigende uitslag voor het Romney-kamp in South Carolina. Natuurlijk zijn er koplopers in het verleden geweest die tijdens de race kwetsbaar bleken. Obama verloor New Hampshire aan Hilary Clinton in 2008, George Bush verloor er dramatisch van John McCain in 2000 en Bob Dole verloor in 1996 New Hampshire aan Pat Buchanan. Toch kwam het met al deze koplopers uiteindelijk weer goed. Probleem met verkiezingen: behaalde resultaten in het verleden zijn geen garantie voor de toekomst. En investeerder Mitt Romney moet dat toch als geen ander weten.
Beste kandidaat
Romney lijkt in deze race alleen in New Hampshire de handen van het electoraat overtuigend op elkaar te krijgen. Daaruit leiden commentatoren af dat de voormalige gouverneur van Massachusetts de beste kandidaat in een directe confrontatie met Obama is. New Hampshire lijkt veel meer op de rest van Amerika dan Iowa en South Carolina. Staten met een christelijk- en sociaal conservatief imago. En die aanname (lees ook commentaar van Peter Kraus) blijkt inderdaad niet te kloppen.
Geen overtuiging
Anders gezegd: het electoraat in South Carolina is niet naarstig op zoek gegaan naar een kandidaat die matcht bij hun christelijk-conservatieve overtuiging, omdat die overtuiging blijkbaar minder belangrijk is dan gedacht. South Carolina is geen Iowa – Rick Santorum, de lakmoesproef voor het zuivere geweten, eindige zondag op de derde plaats. Met zeventien procent. Maar als de South Caroliners niet hebben gekozen op basis van hun overtuiging, wat is er dan gebeurd?
Hernieuwde agressie
Tweede mogelijke verklaring voor de overwinning van Gingrich moeten we misschien zoeken in de campagnestrategie van Gingrich. Tot New Hampshire behandelde Gingrich zijn tegenstander (lees: Mitt Romney) met fluwelen handschoenen. Na New Hampshire heeft hij die uitgetrokken. En die ‘hernieuwde agressie’, lijkt nu, heeft hem geen windeieren gelegd. Voorzichtigheid is bij deze conclusie geboden – South Carolina is maar een casus. Mijn voorspelling is wel dat Florida een bloedige en onaangenaam persoonlijke fittie gaat worden. Zowel Romney in New Hampshire als nu Gingrich in South Carolina hebben veel baat gehad bij een scherpe, persoonlijke strijd tegen elkaar. Ze wonnen met die stijl allebei een staat.
Strategische fout
Toch kan het succes van Gingrichs niet alleen aan deze hernieuwde agressie worden toegeschreven. Het onvermogen of de onwil van Romney om er mee om te gaan is de tweede helft van de verklaring. Gingrichs aanvallen zijn steeds gericht op de mate waarin Romney zou zijn losgezongen van de Amerikaanse middenklasse. Romneys vermogen (ondergebracht op de Kaaiman Eilanden), Romneys track record bij Bain, Romneys weigering zijn belastingaangifte te publiceren (een traditie die zijn vader in 1968 ooit invoerde) – Gingrich schetst een beeld van een vermogend man die uit is op macht – niet op het beste voor het land. En Romneys repliek?
Bloed aan de paal
Hij is te druk met het Witte Huis en voert nu al campagne tegen Obama. Wetend, tot gisteren, dat hij de nominatie zo goed als op zak had. Zijn flank lag volledig open en daar heeft Gingrich nu een gevoelige klap op gegeven. We maken ons op voor een bloedige strijd in Florida. Gingrich weet dat zijn hernieuwde agressie vruchten afwerpt, Romney weet dat hij eerst Gingrich van zich af moet houden voor hij zich op Obama kan storten. <<
Gingrich is goed in staat ‘red meat’ voor conservatieven te produceren. De wijze waarop hij aan het begin van het CNN-debat de gespreksleider John King de les las [ http://www.youtube.com/watch?v=iGT8A8kbF10 ] was onvergetelijk. Niemand kan dit zo goed als Gingrich. Het ging hier bovendien om een ‘linkse journalist’, en dat is een beroepsgroep waaraan de achterban, op uitzonderingen als Juan Williams of Greta Van Susteren na, een enorme hekel heeft. Dit heeft hem vast vele extra stemmen opgeleverd.
Gingrich komt met duidelijke verhalen en simpele oplossingen voor de problemen van het land. Hij is verreweg de beste spreker van de vier kandidaten. De Lincoln–Douglas debates die Gingrich graag met Obama zou willen voeren zouden prachtig studiemateriaal zijn voor de wijze waarop men een politieke concurrent verslaat. Helaas zal Obama waarschijnlijk nooit in zulke debatten toestemmen.
Romney is geen goede spreker. Dat was President Bush Jr. ook niet, maar die bedacht nog ter plaatse wat hij ging zeggen. Romney herhaalt echter slechts frasen die hij uit het hoofd lijkt te hebben geleerd. Wanneer hij een antwoord moet geven dat niet in zijn script voorkomt, spreekt hij in halve zinnen, geeft geen echt antwoord, en probeert hij via “By the way” van onderwerp te veranderen. Op memorabele antwoorden heb ik heb nog niet kunnen betrappen. Verkiesbaarheid staat bij Romney voorop, en het resultaat is robotachtig gedrag waarbij alles er op is gericht een reactie te geven die de achterban niet verontrust en lastige journalisten geen aanleiding geeft zaken te onderzoeken. Wanneer Romney wordt gedwongen een antwoord te improviseren, gaat het niet goed. Dan is hij bijvoorbeeld niet in staat duidelijk uit te leggen wat Bain Capital deed (en begint hij met kletsverhalen over het scheppen van banen), of met welke problemen een Republikeinse gouverneur wordt geconfronteerd in een staat met een wetgever die voor 85% uit Democraten bestaat. Zijn verslechterde imago heeft hij voornamelijk aan zichzelf te wijten. Iemand die toespraken geeft onder een groot spandoek waarop staat “Believe in America” draagt zelf bij aan zijn geloofwaardigheidsprobleem wanneer blijkt dat hij de voorkeur geeft aan een bank op de Cayman Islands, en Amerikaanse banken dus niet goed genoeg acht. Dat zijn domme fouten, en ik vrees dat we bij Romney meer van dit soort zaken zullen zien. Hij heeft veel geld, maar zijn campagneleiding heeft te veel aandacht voor imago en te weinig voor aansprekende standpunten. In een debat met Obama zal hij waarschijnlijk niet kunnen winnen. Gingrich kan zulke debatten wel winnen, maar die heeft een nog groter probleem. Hij moet nu uitleggen hoe hij via zijn derde religie en zijn derde echtgenote een compleet ander mens is geworden. Ik vertrouw hem vooralsnog niet. De meeste Republikeinen in het Congress gruwen nu van de gedachte dat ze misschien met President Gingrich zullen moeten samenwerken. Uit die hoek hoeft hij weinig steun te verwachten.
In deze fase van de voorverkiezingen is minder dan 2% van de gedelegeerden gekozen (inclusief Iowa, waar gedelegeerden later via county-verkiezingen worden gekozen). Er kan dus nog veel gebeuren. Er zijn straks een aantal staten waar men een winner-take-all-syteem heeft. In vele zuidelijke staten heeft Gingrich de meeste kans, maar elders zal er een keiharde strijd zijn. Misschien dat er nog onverwachte dingen met Santorum gebeuren. Santorum profileert zich nu als de kandidaat voor de werkende klasse. Van die groep Reagan Democrats stemde in 2008 slechts 52% op McCain. Thans is er in de peilingen een verschil van 30%. Het potentieel bij die groep, grotendeels onafhankelijke kiezers, is nog groter. De Republikeinse kandidaat moet de werkende klasse en de middengroepen ervan overtuigen dat een grote overheid, hoge schulden, crony capitalism en bescherming van vakbonden slecht voor hen zijn. Tegelijkertijd zou men met plannen voor hervorming van de gezondheidszorg moeten komen. Alleen maar zeggen dat Obamacare slecht is, lost het probleem niet op. Santorum is nu waarschijnlijk de juiste kandidaat voor die kiezers.
Over het stemgedrag van de ‘werkende klasse’:
* een studie van een Democratische denktank – http://www.americanprogress.org//issues/2011/11/pdf/path_to_270.pdf
* een srtikel uit de NYT – http://thecaucus.blogs.nytimes.com/2012/01/13/obama-and-romney-face-a-tough-fight-for-key-group/?partner=rssnyt&emc=rss
Pingback: Hernieuwde agressie Newt voorspelt bloedige strijd in Florida | VerkiezingenVS.com