Je zou van Republikeinse huize zijn en een gooi willen doen naar het presidentschap in 2016. Dan zit je met de laatst presidentiële poets toch lelijk in je maag. De nieuwe Obama-doctrine het Congres steun te vragen om ten strijde te trekken, is van een ongekende politiek-strategische schoonheid.
Pissing out
Die ‘goedkeuring’, waarmee Obama nu al voor de komende verkiezingsstrijd de duiven van de haviken scheidt, is misschien wel mooier dan de meesterzet na zijn zwaarbevochten campagne tegen Hilary Clinton. Zij verloor de keiharde strijd om de nominatie in 2008, maar kreeg daags nadat het stof was neergedaald de aanbieding minister van Buitenlandse Zaken te worden. Obama had haar liever inside the tent pissing out than outisde the tent pissing in, om Lyndon Johnson (over Edgad J. Hoover) te mogen citeren. Para
Parallellen
Natuurlijk stemde Clinton in 2008 voor de oorlog in Irak; een gegeven dat menig commentator steeds weer opnieuw oprakelt. Alsof er een directe lijn is te trekken tussen de situatie van 2002 (ook een dictator, ook chemische wapens – maar die waren er toen niet), de campagne van 2008 (om de democratische nominatie) en nu (waarin Clinton zich nog niet eens heeft uitgesproken over haar kandidatuur in een campagne die er nog helemaal niet is).
Wannabees
Natuurlijk heeft Clinton directe bemoeienis met de aanloop van deze kwestie; ze was minster van Buitenlandse Zaken. Ze is voor de bewapening van rebellen, ze waarschuwde voor de rol van Iran (wapens aan Assad). Ze heeft over het gifgas-incident nochtans gezwegen. Niet vreemd, want haar wordt ook niets gevraagd. De Republikeinse wannabees, Rand Paul, Ted Cruz, Peter King en Lindsey Graham wel. Zij zullen, als lid van het Congres, een uitspraak moeten doen.
Nay
Graham (met John McCain) is voor, omdat een nay het aanzien van Amerika schaadt. King om diezelfde reden ook. Paul en Cruz zijn tegen; om dezelfde reden. Een halfslachtige aanval met kruisraketten leidt tot niets en dat schaadt het aanzien van Amerika evenzo. En onder de overgebleven senatoren en afgevaardigden zijn de scenario’s voor ingrijpen (van niet tot full blown war) even uiteenlopend als de gewenste effecten ervan (nihil tot een stabiele en democratische regime-change in de gehele regio).
Over zijn graf
En zo regeert Obama nu al over zijn graf. Door het hopeloos verdeelde Congres een uitspraak te laten doen over zijn buitenlands beleid (zijn pakkie aan als opperbevelhebber van het Amerikaanse leger) legt hij de kandidaten van 2016 nu al vast aan een gekozen koers. Niet erg, natuurlijk, tenzij tussen nu en dan nieuwe feiten boven komen die ingrijpen wel zou rechtvaardigen, terwijl zij daar niet voor hebben gestemd. Dan hebben we een diapositief scenario van 2002: wel wapens, ook een reden om in te grijpen, maar niet gedaan. In plaats van geen wapens, geen reden tot ingrijpen, maar wel ingegrepen. <<
