Deze week barst de bom in het Witte Huis. De inleidende beschietingen zijn vorige week vrijdag al begonnen en alle Democraten houden hun adem in en hun hart vast. Deze week verschijnt namelijk, van de Pullitzer Prize-winnende journalist Ron Suskind, Confidence Men: Wallstreet, Washington and the Education of a President.
Daarin, gebaseerd op 700+ interviews van 200+ uur in totaal, een 500+ pagina tellende reconstructie van een epic fail: Obama die het na twee jaar niet meer weet, bijgestaan door een team adviseurs die elkaar de tent uit vechten voor een krakkemikkige oplossing voor de diepste economische crisis sinds de jaren dertig. De timing van Suskinds werk kan niet beroerder: nooit scoorde Obama slechter dan nu en ook binnen zijn partij beginnen invloedrijke functionarissen te morren. Hun advies: paniek!
Vanaf vorige week sijpelen er al sappige details over de werkwijze en cultuur door de muren van West Wing. Het is smullen, want tegenover Suskind nam niemand een blad voor de mond. Eenmaal in the open trok menigeen zijn (of haar) woorden toch maar terug. Uit loyaliteit jegens een president die strijdt om zijn tweede termijn? Of heeft Ann Dunn, voormalig hoofd communicatie van het Witte Huis, misschien gelijk (in het boek althans) als zij
… looking back, this place would [Witte Huis, SL] be in court for a hostile workplace. . . . Because it actually fit all of the classic legal requirements for a genuinely hostile workplace for women.
Desgevraagd ontkende zij ronduit ooit zo over haar voormalige werkgever te hebben gesproken. Pijnlijk is dat Dunns typering van de werksfeer door Christina Romer, hoofd van Obama’s top-adviseurs economie, wordt onderschreven. Zij voelt zich na een bijeenkomst, waar collega adviseur Lawrence Summers haar passeerde, ‘een stuk vlees’ en deed haar beklag bij Elizabeth Warren, de Harvard-hoogleraar die de financiële consumentenvrouw van Obama zou worden. Zij vroeg zich af
Why is it always the women? Why are we the only ones with the balls around here?
Kwalijk ook de machtsstrijd tussen Summers, hoofd van de National Economic Council, de eerder genoemde Chrstina Romer en hoofd-budget Peter Orszag. Summers vertrok vorig jaar, volgens Romer en Orszag onder meer vanwege een poging van hem om Obama’s plan financiële transacties te belasten, te laten ontsporen. Summers ontkent nu.
Ook Timothy Geithner, minister van Financiën, zat eerder deze week even gevangen in Suskinds vizier. Hij kondigde eerder dit jaar zijn vertrek aan, maar heeft zich, gezien de economische malaise laten overhalen te blijven. Volgens Suskinds reconstructie negeerde Geithner meerdere presidentiële ‘opdrachten’ de CitiBank te herstructureren.
De eerste keer zelfs vrij plat. Een maand na de opdracht bij de bank in te grijpen, tijdens een bijeenkomst waar Geithner niet bij was, vroeg Obama aan Romer naar de vorderingen van de herstructurering. Volgens haar waren er geen vorderingen – er was namelijk helemaal geen plan van aanpak. Obama was, volgens Suskind, stomverbaasd. Ook Geithner heeft dit overigens zeer recent nog glashard ontkend:
I haven’t read the book, but I lived the reality. Reports I read about the book bear no resemblance to the reality we lived together. No resemblance.
Collega-journalisten vergelijken Suskinds laatste werk met Halberstam’s The Best and the Brightest (over het presidentschap van Kennedy en Johnson). Het is in ieder geval koren op de Republikeinse molen en dat is wel het laatste waar Obama op zit te wachten. De ontkenningen van geïnterviewden doen er straks niet meer toe. De GOP heeft een nieuwe bijbel waar ze Obama mee om de oren kunnen slaan. Vijfhonderd pagina’s dysfunctionerend Witte Huis tijdens Amerika’s diepste, economische crisis. Smullen dus! <<
