Het vijandschap jegens Obama is groter dan tegen de slechtste Republikein en conservatief die Rick Santorum ooit in zijn leven tegenkwam – Mitt Romney. In een lange e-mail koos de orthodox-katholieke kandidaat, die vorige maand zijn strijdbijl begroef, eieren voor zijn geld en gaat pal achter de voormalige gouverneur staan. In de strijd om het Witte Huis sluit de partij de gelederen. Het moet, het zal en het kan – want dit, schrijft Santorum, is de belangrijkste verkiezingen van ons leven.
De hypocriet.
Voor zulke verkiezingen wil je wel een sprong wagen – een sprong over je eigen schaduw. Probleem is dat de verwijten tijdens de onderlinge strijd tussen Santorum en Romney de kracht van deze aanmoediging volledig te niet doet. Romney heeft alle Republikeinen en nog wat onafhankelijk electoraat nodig om een kans tegen Obama te hebben. Deze aanmoediging lijkt een poging om aan een deel van die voorwaarde te voldoen (namelijk om de partij in ieder geval achter Romney te scharen), maar is tegelijkertijd praktisch een kiss of death.
Je moedigt direct na je verlies aan – of niet. Santorums timing verraadt de mores binnen de partij om als goed verliezer de winnaar wind mee te geven. De timing verraadt ook een gebrek aan gevoel voor politieke urgentie om Obama daadwerkelijk door Romney uit het Witte Huis te weren. Wie zijn tegenstander zo aanpakt als Santorum heeft gedaan, zet de geloofwaardigheid van de politieke ethiek zelf op de tocht. You can fool some of the people sometimes, but you can never fool all of the people all the times. Santorum had er beter aan gedaan om deze doodskus voor zicht te houden en zich vol overgave te wijden aan de zorg voor zijn kind. <<
