Vanavond barst het tweede debat tussen de kandidaten los – dit keer in Tampa (Florida), georganiseerd en uitgezonden door CNN. Het debat – de Tea Party Presidential Debate – wordt niet toevallig op 12 september gehouden. Precies twee jaar geleden startte, volgens mede-organisator Tea Party Express, de invloedrijke beweging met een mars op Washington D.C. Sindsdien is de expres druk bezig Amerika terug te claimen. Met een bustour. Veel commentatoren zien de ‘club’ dan ook als een betrekkelijk jeugdige oprisping van de rechtervleugel en hopen dat haar momentum stuit op individueel geblunder, gezond verstand of een directe confrontatie met Obama.
Politicoloog Alan Abramowitz nam de beweging wel serieus en vond al in de jaren zeventig aanwijzingen voor de beweging onder Republikeinse kiezers. Zijn conclusie: de aanloop van de beweging is langer en heeft veel diepere wortels in de GOP. De Tea Party is niet zomaar een reactie op de ‘liberale’ agenda van Obama – ze wordt ook gevoed door een toenemen raciaal ressentiment jegens de huidige president. Abramowitz vond
… racial resentment and dislike of Barack Obama, along with conservatism, emerged as the most important factors to support for the Tea Party movement.
Gary Jacobson, ook politicolog, vond aanwijzingen voor de impact van de Tea Party op de Republikeinse verkiezingsoverwinningen (tijdens de midterms) van 2010. De beweging bleek in staat om tegenstanders van Obama (blanke, oudere en Republikeinener dan tijdens voorgaande verkiezingen) voor zich te winnen. Aanhangers van de Tea Party wonnen de zetels door hun anti-Obama-agenda in de strijd tegen Democratische Congresleden uit te spelen. Jacobson wijst in zijn paper (onderschreven door Nicol Rae) op de directe gevolgen van deze (democratische) coup voor de agenda van het Congres:
… the new Republican House majority immediately enacted, under the guise of deficit reduction legislation, changes in national institutions and programs far more radical than anything Obama ever contemplated. Republican leaders then threatened to refuse to raise the debt ceiling, risking a global financial disaster by preventing the United States from paying its bills and creditors, to force Obama and the Democrats to accept them.
De Tea Party kunnen we dus niet wegzetten als een extremistische noviteit binnen de Republikeinse partij. De beweging heeft een lange geschiedenis, wordt gevoed door een eenvoudige en blijkbaar overtuigende agenda en is met ruim tachtig nieuwe leden in het Congres een belangrijke politieke factor in de Amerikaanse politiek. Een factor overigens waar niet Obama, maar vooral de Republikeinse Partij last van zal hebben. De twijfel van de beweging om eigen kandidaten ten koste van de partij te ondersteunen, zet het ‘front’ tegen de huidige president onder druk. Met de Tea Party in huis, hoeft Obama niet te winnen, hij hoeft voor een tweede termijn alleen maar te zorgen dat hij niet verliest. <<
Het is zo simpel de Tea-Party, of wat daarvoor uitgaat, neer te zetten als een soort homogene groep racisten die een zwarte president haten. Terwijl het gaat om een uiterst heterogene groep mensen die maar een paar beginselen gemeenschappelijk hebben, kleine overheid, vrije markteconomie, fiscal responsibility, yada yada… Een beetje een makkelijk stukje dus om zo onze Europese vooroordelen te bevestigen. Die mensen voor racisten uitmaken is gewoon politieke demonisering. Neem bijvoorbeeld Allan West en Herman Cain. Hoe Allan West uitlegde waarom zwarte amerikanen niks moeten hebben van democraten en nu voor zichzelf moeten kiezen en niet voor hun plantagehouders vond ik getuigen van gezond inzicht.
De zinsnede “…racial resentment and dislike of Barack Obama, along with conservatism, emerged as the most important factors to support for the Tea Party movement.” komt nergens in het aangehaalde stuk van Abramowitz voor. Ook Jacobson beweert in het aangehaalde stuk niet dat hij heeft omtdekt dat de TEA Party uit een verzameling racisten bestaat. De beschuldiging van “racial resentment and dislike” behoort tot het standaardrepertoire van vele liberals, die noot met argumenten of bewijzen komen, en de tegenstander gemakshalve maar meteen uitmaken voor domkop of racist.
Ik heb nog nooit een racist op een TEA Party-manifestatie ontmoet. Er zullen er in de marge ongetwijfeld een paar zijn, maar racisten vind je in overal in de samenleving, als je maar goed zoekt. De TEA Party is een beweging van ‘small government conservatives’, niet van sociale conservatieven. Het gaat bij de TEA Party niet om abortus, de status van het huwlijk of federale financiering van stamcellenonderzoek, maar om de macht en omvang van de overheid, in het bijzonder de federale overheid. Dat neemt niet weg dat een deel van de aanhang uit sociale conservatieven bestaat, maar die zijn geen sympathisant van de TEA Party-beweging om bijvoorbeeld het homohuwlijk tegen te houden. Integendeel, de TEA Party heeft een sterk libertarisch karakter. Het gaat om individuele rechten en vijheden, een letterlijke interpretatie van de grondwet, staatsrechten, het terugdringen van de schuld van de overheid, sluitende begrotingen, afschaffen van subsidies, en een federale overheid die zich uitsluitend bezig houdt met een aantal duidelijk gedefinieerde taken. De departementen van onderwijs, energie en arbeid kunnen bijvoorbeeld zonder probleem worden opgeheven.
Citaat nummer 1 (racial resentment) staat op pagina 15 van het paper. Ik beweer ook niet dat Jacobson schrijft dat de TEA Party uit racisten bestaat. Ik wil ze ook helemaal niet wegzetten als een eenvoudige extremistische noviteit binnen de Republikeinse Partij – juist niet. Ik wil ze juist gecompliceerder benaderen dan dat. De Tea Party is duurzamer dan dat – blijft de vraag – en ik zie dat jij daar ook moeite mee hebt – wat het dan wel zijn. Interessant i.i.g.
U heeft gelijk: het staat op pagina 15.
Het probleem bij vele tegenstanders de TEA Party benaderen is dat men er iets van probeert te maken dat het niet is. Het beeld dat men van de TEA Party tracht te scheppen is dat van een ongeregelde verzameling domme en behoudende vertegenwoordigers van Middle America, die niet zelden een hekel zouden hebben aan zwarten of latino’s, en via de TEA Party zouden proberen het homohuwlijk tegen te houden of abortus te verbieden. Dat zijn echter geen zaken waarmee de TEA Party zich bezig houdt. Het is in de kern een anti-overheidsbeweging, die in het bijzonder de macht van de federale overheid wil beperken tot de taken die in de grondwet worden genoemd. Alle andere overheidstaken zijn dan een aangelegenheid van de staat of van regionale of lakale overheden.
De federale overheid heeft geen scholen en financiert die ook niet. Een federaal departement van onderwijs, indertijd opgericht door President Carter, is dus overbodig. Dat kan allemaal door de staat worden gedaan. Er wordt minder veel belastingeld verspild wanneer de zeggenschap ligt op lokaal niveau. Het zijn immers de gemeenten die het overgrote deel van het lager en middelbaar financieren, en daarvoor ook de belastinggelden innen.
Het eveneens door President Carter opgerichte departement van energie heeft destijds enorme bedragen uitgegeven aan de ontwikkeling van ‘synthetische brandstoffen’. Daar is niets van terecht gekomen, en sindsdien is het een organisatie die vooral met zichzelf bezig is. Weg ermee.
Elke staat heeft een wettelijk minimumloon, en wij hebben de federale overheid niet nodig om uitbetaling van het, vaak aanzienlijk lagere, federale minimumloon te garanderen. Arbeidsomstandigheden kunnen door de staat worden gecontroleerd. Het departement van arbeid kan verdwijnen.
Rechtstreekse subsidies aan boeren, de kunsten, sport, wetenschappelijk onderzoek dat niet ten goede komt aan defensie, rampenbestrijding, ziektenkostenverzekeringen en nog veel meer, zijn zaken waarin de federale overheid zich niet moet mengen. Dat behoort aan de staten te worden overgelaten. De federale overheid is er voor een beperkt aantal taken, en een aantal daarvan, zoals grensbewaking en deportatie van illegalen, moet beter worden uitgevoerd.